گرگور ارکات

امروز هم..گرگور مثل بقیه روزها از خواب بیدار شد.کامپیوتر لعنتی رو روشن کرد..و رفت توی ارکات.با کلی آدام رابطه پیدا کرد که هیچکدوم با اون رابطه پیدا نکردن.گرگور آدمیه که از آدمها بدش میاد.ولی بطور ناخود آگاه با اونا رابطه پیدا میکنه.ارکات نامرد گرگور رو زندونی کرده.چرا؟چون کسایی که گرگور دوستشون داشت دوستش نداشتن.ازش ترسیدن..خوششون نیومد.چرا؟چون مردم از خیلی از ناشناس ها میترسن.چون گرگور خودشم میدونه دوست داشتنش دوست داشتن نیست.همونطوری که دوست نداشتنش دوست نداشتن نیست.کینه اش کینه نیست.هیچ چیزش چیزی نیست.نه وبلاگ نویسیش..نه ارکات بازیش..نه درس خوندنش..نه روابطش..نه خواننده های وبلاگش.اصلا هیچ چیزی چیزی نیست.نه این زندگی زندیگه نه مردنش مردنه.گرگور باز هم دچار روز مررگی و روز مردگی شده است.وقتی  شاشیدن هم لذتی را که برایش داشت ندارد،چه انتظاری از لذت نوشیدن میتوان داشت؟گرگور با دوستش صحبت میکند.دوستش میگوید که دیگر با موبایلش نمیتواند زنگ بزند.گرگور برای دوستش متاسف است.زیرا او بازی را به موبایل یک هیچ باخته است.هنوز هم کسانی که بخواهند شیره اش را بکشند میتوانند به او مسیج بدهند یا زنگ بزنند.اگر چنین آدمهایی نبودند..خوب گرگور، گرگور نبود.یک آدم شاد و سرزنده بود.که آهنگ های دمبلی گوش میکرد و قر میداد.ولی گرگور به کارهای بزرگ فکر میکند.نه به این کارها.و کارهای کوچک و بی مصرف و چرند انجام میدهد.بدتر قر دادن.مثل چرخیدن در خیابان های که مثل همیشه به آزادی نمیرسند.در مثل خیابان هایی که هیچوقت حتی به مثل آزادی هم مثلا نمیرسند.گرگور دیگر میخواهد برود.گرگور در فکر است.گرگور باید کتاب گالیکونا یی را که امین- که گرگور اصلیست- برایش آورده است را دوباره بخواند.گرگور میرود.